Ruim 50 jaar wonen ze al op de Seeligkazerne, waar niemand zonder pasje of afspraak binnenkomt. Straks wonen de bewoners van de ‘witte huisjes’ middenin een park, waar iedereen langsloopt en waar je buren vakantiegangers zijn. Sylvia, Jopy, Lies en Jan delen hun ervaringen. 

Sylvia woont in haar ouderlijk huis. Samen met haar zus hadden ze hier een geweldige jeugd. “Spelen in jeeps, ­kijken naar de paardentraining. Onze vaders maakten steigers bij de huizen en prins Bernhard landde hier geregeld met de helikopter. We woonden hier zó beschermd. Wij hebben echt geen idee wat het is om zonder hek te wonen.”

"Wij hebben geen idee wat het is om zonder hek te wonen."

"Mijn vader was een Nederlander, mijn moeder een rijk ­meisje uit Jakarta. Zij moest uit Indonesië vertrekken van­wege haar Nederlandse achternaam. Een verhaal apart, want in een dolle bui had mijn opa in Jakarta zijn beroep als achternaam opgegeven: de Klerk.” 

In het begin was ze doodongelukkig in Nederland. Toen ze voor het eerst de bus instapte, begonnen de passagiers massaal te gillen. Sylvia’s vader overleed toen zij een puber was en haar moeder stierf zeven jaar later aan een gebroken hart. Sylvia ontmoette jongens met een eigen band. Voor de lol trad ze met hen op in Tilburg. “Tijdens het uitgaan zei iemand: ‘Je moet meekomen, want de Tielman Brothers zijn hier en ze zoeken een zangeres.’ En zo stond ik even later tegen de Tielmanbroers te jokken dat ik zangeres was en kon ik meteen mee naar Duitsland, repeteren voor een nieuwe show. Die jongens waren sinds de jaren ‘50 razend populair, vooral in Duitsland. De Beatles kwamen speciaal naar hun show in Hamburg. Ook de mannen van de Golden Earring waren fan.” 

Halverwege de jaren ’80 was het over en uit met de band. ­Sylvia trouwde met de zoon van de saxofonist, maar van optreden kwam het niet meer. Inmiddels heeft ze haar passie gevonden in het schilderen. In één van de witte huisjes is een atelier­ruimte ingericht. “Ik hoop hier nog een tijd te mogen blijven!”